 |
| Undead - 2.5 - Biting In Plain Sight - MaryJanice Davidson PL, Ebook |
 |
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ] MaryJanice Davidson BITING IN PLAIN SIGHT TŁUMACZENIE: Chlopczyca Dla mojego syna. PODZIĘKOWANIA Dziękuję mojemu wydawcy, Cindy Hwang, za zadawanie mi pytań. Dziękuję również Laurell K. Hamilton, która uprzejmie dzieliła ze mną podpis na książce (nie wspominając już o dwóch antologiach!). Podziękowania należą się również Patrice Michelle za świetny tytuł. Jak zawsze dziękuję mojej rodzinie za ich wsparcie, bla-bla-bla… Dlaczego to czytacie, skoro możecie już przejść do opowiadań? Nie żeby coś, naprawdę to doceniam… nie sądziłam tylko, że ktoś czyta te rzeczy. Ale poważnie, powinieneś przejść do opowiadań. UWAGA AUTORA Istnieje miasto o nazwie Embarrass w Minnesocie, ale nie leży tak blisko Babbitt Lake, jakby się mogło wydawać w mojej książce. Jednak wampiry uwielbiają wodę i są znane z kupowania łodzi mieszkalnych, a nawet statków wycieczkowych. PROLOG Miasto wiedziało, że Sophie Tourneau była stworzeniem nocy. Jednak byli na tyle ostrożni by nie zadawać zbyt wielu pytań. Nawet miejscowi plotkarze, którzy przedkładali spekulację nad jedzenie, byli ostrożni w tym co mówili. Embarrass w stanie Minnesota wiedziało kilka rzeczy, a co najważniejsze, wiedziałoby o tych kilku rzeczach nie mówić. Na przykład znali fakt, że Sophie Tourneau (od niepamiętnych czasów, nazywana przez wszystkich Doktor Sophie) zamieszkała wśród nich gdzieś w połowie ubiegłego wieku. Niektórzy starzy ludzie byli pewni, że przybyła wiosną 1965 roku. Inni klęli się na wszystko, że nie pokazała tutaj swej ślicznej twarzy przed 1967 rokiem. Wiedzieli, że mieszkała na łodzi na Babbitt Lake, że w wolnych chwilach szwendała się po różnych wyspach, a jej barka Hymenoptera 1 (cokolwiek to do cholery znaczy) najczęściej cumowała przy jednej z wielu piaszczystych plaż Babbitt. Wiedzieli również, że nosi ze sobą telefon komórkowy i w razie nagłego wezwania natychmiast zjawi się w pracy. Wiedzieli, że była niska (miała około pięć stóp i dwa cale wzrostu) oraz słodko zaokrąglona we wszystkich właściwych miejscach. Wiedzieli, że jej włosy były czarne jak bitum i proste jak droga do piekła. Jej oczy były koloru miękkiego, aksamitnego brązu. Wiedzieli, że była blada i nigdy nie miała opalenizny, ani poparzeń słonecznych, nawet w najgorętsze noce. Również nie pociła się w te najgorętsze noce. I wiedzieli, spierając się o rok jej przybycia dopóki nie zsinieli, że była wśród nich co najmniej czterdzieści lat, i przez cały ten czas nie zestarzała się ani o dzień. Doktor Sophie wciąż wyglądała na dwadzieścia pięć lat. Dzieci, będące przedszkolakami, kiedy przybyła do miasta, dorosły. Miały już własne dzieci, a niektóre z nich, własne wnuki. Farbowały swoje siwe włosy, lub nic z nimi nie robiły, podczas gdy Dr. Sophie nadal pokazywała dowód, gdy próbowała kupić wino. Ach i wiedzieli jeszcze jedną rzecz… miała niesamowitą rękę do zwierząt. Co w społeczności takiej jak Embarrass, było bardzo cenione. Nie było tam psa z katarem siennym, krowy z zapaleniem wymion, kota z nosówką czy klaczy z bliźniakami, której Dr. Sophie nie potrafiłaby pomóc. Oczywiście nie mogła pomóc im wszystkim. Ale uratowała ich cholernie dużo. Zwierzęta nigdy jej nie ugryzły, ani nigdy z nią nie walczyły. Miasto wiedziało, że jeśli przyniesiesz do niej zwierzaka swojego dziecka, to przemowę: „Wszystkie psy idą do nieba” mogłeś odłożyć na następne kilka lat. Były oczywiście teorie. Większość z nich została stworzona przez różne pokolenia małych chłopców. Byli niezwykli śmiałkowie, którzy zakradali się na barkę Doktor Sophie. Jednak leżeli płasko, kiedy ich na tym przyłapała (a przyłapywała ich zawsze; ta kobieta miała oczy na około głowy i uszy jak ryś) i zapraszała ich na pokład, na ciasteczka. Dzieciaki zawsze wracały, wraz z opowieściami nie bardziej fantastycznymi niż „Poczęstowała nas czekoladowymi”. Ale dzieci nigdy nie znikały. Dr. Sophie nigdy nie została przyłapana nago wyjąc do księżyca. Mogła wyjść każdej nocy, o każdej porze, by zająć się chorą zwierzyną. Czy to wściekłym ) - rząd owadów obejmujący ponad 110 tys. gatunków występujących na całym świecie, z wyjątkiem rejonów polarnych. Do błonkówek należą m.in. pszczoły, osy, mrówki, pilarzowate, gąsieniczniki, bleskotki i trzpiennikowate. Błonkoskrzydłe, błonkówki ( Hymenoptera 1 lisem, czy bykiem championem. Nie było żadnych tajemniczych wiadomości pozostawionych we krwi. Jeśli nie brała dziennych zmian, to co? Od tego mieli Dr. Haywarda. Jeśli nie chodziła do kościoła, kto mógł ją obwiniać? W Embarrass miałeś wybór: mogłeś być Prezbiterianinem lub Prezbiterianinem wierzącym, ale niepraktykującym. Mnóstwo ludzi… cóż, niektórzy ludzie nie chodzili do kościoła. Mimo że nie brała udziału w nabożeństwach, to zawsze przekazywała datki na zbiórki pieniędzy lub robiła wypieki na różne okazje. Oczywiście, było coś nie tak z Dr. Sophie. Nie ma co do tego wątpliwości. Piękna, egzotyczna kobieta, która nadal mówiła ze śladami francuskiego akcentu. Piękna kobieta, która się nie zestarzała, która wybrała jakąś tandetną, niewielką mieścinę, do życia… lub do ukrycia się. Coś z tym było nie tak. Coś z nią było nie tak. Ale nikt nie zadawał pytań, ani nikt nie wyskoczył z widłami. Była najlepszym weterynarzem w najbliższych trzech stanach, a może nawet w kraju. Normalna czy nie, wampirzyca czy czarownica, cygańska królowa czy kimkolwiek by nie była, nikt nie chciałby odeszła. Zaś jedna osoba w szczególności. ROZDZIAŁ I - Doktor Sophie? – Natarczywe stukanie w drzwi jej barki. Rozpoznała głos. Thomas „Nie-nazywaj- mnie-Tommy” Clarkson, syn mechanika. – Dr. Sophie, czy mogę wejść? - Proszę, Thomas. – Sprawdziła swoją torbę, wiedząc już o co chodzi. – Czy Misty ma kłopoty? Jak na ośmioletniego chłopca przystało, Thomas otworzył gwałtownie drzwi i wskoczył na pokład, zanim te zdążyły się zamknąć, odbiwszy się od ściany. Dźwięk przypominał kamienie toczące się po parkingu. - Ona nie może zacząć, pani doktor. Próbuje i próbuje, i cały czas się liże tam na dole, fuj! Ale kociaki nie wychodzą. - Lepiej chodźmy jej pomóc – odpowiedziała Sophie. – Prowadź. Podążyła za chłopcem w milczeniu. Rodzina mechanika mieszkała na starej farmie, zaraz w dole drogi. Był to dziesięciominutowy, energiczny spacer. Zastanawiała się w roztargnieniu, czemu nie zadzwonili na jej komórkę, by oszczędzić dziecku kursu do jej domu. Ale po chwili przypomniała sobie, niespożytkowaną energię chłopca. Nie zdawał sobie sprawy jak zamyślona była, dopóki chłopak nie przemówił ponownie. - Tęsknisz za Edem, prawda? - Ja… tak. - No cóż, on był stary – Thomas powiedział to tonem, który był zarówno bezlitosny jak i pocieszający. - Ty – Sophie powiedziała, uśmiechając się. – Ty zaś myślisz, że zawsze będziesz miał osiem lat. Prawda była taka, że okropnie tęskniła za Edem. Poznała go w Paryżu, kiedy była dzieckiem, a gdy została przemieniona, przybył wraz z nią do Ameryki. Kupiła mu, byłem bankierowi uwięzionemu w mieście przez całe swoje życie, dom jego marzeń; ogromną farmę ze wszystkim zwierzętami gospodarskimi. W zamian pozwolił jej pożywiać się, kiedykolwiek chciała. Ich związek był [ Pobierz całość w formacie PDF ] |