Uczyć lepiej - dwumiesięcznik ...

Podstrony
 
Uczyć lepiej - dwumiesięcznik ODN Poznań 32, Czasopisma i biuletyny
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
DWUMIESIĘCZNIK Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli w Poznaniu
MARZEC
KWIECIEŃ
2005
4
(32)
W numerze
Wychowywać
dla wspólnego
dobra
ISSN 1641-5825
WYCHOWUJEMY
DZIECI
?
„Pierwszym
i zasadniczym
zadaniem kultury (...)
jest wychowanie. W wychowaniu
bowiem chodzi właśnie o to, ażeby
człowiek stawał się coraz bardziej
człowiekiem - o to, ażeby bardziej
był a nie tylko miał.”
Jan Paweł II (*1920 †2005)
Wychowanie dzieci
to w rzeczywistości twórcza praca
kształtująca naszych następców.
Ph. Callaway
i nie jest tak ważne, jak wiedza. Z tym my-
śleniem stoi w sprzeczności obecne rozumie-
nie roli nauczyciela. Obowiązująca od kilku
lat
Podstawa programowa
czyni nauczycieli
odpowiedzialnymi za realizację trzech celów
edukacji: wiedzy, umiejętności i wychowania.
I określa te cele jako równoważne. To ozna-
cza, że każdy, kto myśli o swojej przyszłości
w zawodzie nauczyciela powinien mieć świa-
domość, że czas dydaktyki się kończy. Zaczy-
na się czas pomagania w dorastaniu i dojrze-
waniu. Taka jawi się przyszłość szkoły.
Podczas jednego ze szkoleń zapytałam na-
uczycieli:
Do czego wychowujemy dzieci?
Na
tak zadane pytanie stworzyli długą listę, któ-
ra uświadomiła wszystkim, że pragniemy wy-
chować dzieci do odpowiedzialności, szacun-
ku do innych i siebie, uczciwości, prawdy,
wrażliwości, realnej oceny siebie, samodziel-
ności, zaradności, otwartości, radzenia sobie
w sytuacjach trudnych, empatii… Sądzę, że
w programach wychowawczych szkół moż-
na by znaleźć podobne cele. Wszyscy je zna-
my, prawda?
Ale czy właśnie takie są nasze dzieci?
Dlaczego nie? Jak to zmienić?
Wspomniana lista pokazała również, że
wychowanie to proces bardzo złożony i dłu-
gotrwały. Bo przecież potrzeba ogromnej ilo-
ści różnych sytuacji, aby nauczyć dziecko od-
powiedzialności czy wrażliwości. Sytuacji
dostosowanych do jego rozwoju, w których
stworzy mu się możliwość doświadczania, jak
również sytuacji, w których będzie mógł ob-
serwować wychowujących go dorosłych.
Uczeniu umiejętności i kształtowaniu po-
staw nie służy akcyjność i spektakularne dzia-
łania, potrzebna jest pozytywistyczna pra-
ca u podstaw, oparta na szacunku do dziecka
i konsekwencji w stawianiu granic, która nie
jest medialna, raczej nie otrzymuje się za nią
medali i nagród, ale z punktu widzenia dziec-
ka jest najkorzystniejsza dla jego przyszłości.
Tak „na głowę” to wiemy, do czego chce-
my wychowywać, ale jeśli chodzi o prakty-
kę, to różnie bywa... Ponieważ najczęściej do
dzieci mówimy (a nie działamy), uczą się wy-
obrażeń o wartościach, które głosimy, nato-
Czy temat przewodni numeru wydaje się
Państwu przestarzały? Pachnący socjalistycz-
ną nowomową? Czy w szkole XXI wieku mo-
żemy mówić o czymś takim, jak wychowanie
dla wspólnego dobra? Aby to zrozumieć, do-
brze jest zastanowić się nad tym, czym jest
„wspólne dobro” i jaki ma być człowiek wy-
chowany dla wspólnego dobra.
Wspólne dobro jest osadzeniem w rze-
czywistości z perspektywą na przyszłość. Po-
zytywistycznym działaniem we współpracy
z ludźmi na rzecz szeroko rozumianego roz-
woju. Mówiąc w dużym skrócie, człowiek
wychowany w takim duchu ma świadomość,
że żyje i wie, że nie funkcjonuje w próżni. To
znaczy, że ma własny system wartości, poczu-
cie sensu życia. Posiada takie kompetencje
społeczne, które pozwalają mu konfrontować
się z rzeczywistością w sposób konstruktyw-
ny. Nie tylko radzi sobie z zadaniami, ale po-
siada również wrażliwość pozwalającą na em-
patię, jest tolerancyjny, otwarty na drugiego
człowieka. To człowiek spełniony, szczęśli-
wy.
miast przekonania o wartościach można prze-
kazać tylko poprzez własne realne życie. Jeśli
jest tak, że co innego mówimy, a co innego
pokazujemy swoim działaniem, to tworzymy
ludzi, którzy również deklarują coś innego niż
robią. To znaczy, że osoby, które mają poważ-
ne kłopoty z komunikowaniem się, nawiązy-
waniem konstruktywnych relacji - uczą tego
innych. Oznacza to też, że za brak efektów nie
obwiniają siebie, ale uczących się. Warto cza-
sem zastanowić się czy - aby być skutecznym
- nie należy dokonać najpierw zmian w sobie.
Zawód nauczyciela wymaga wielkiej od-
powiedzialności, ponieważ jest on mode-
lem dla dziecka. Uczniowie obserwują Mo-
del w działaniu. Nauczyciel nie jest robotem,
który włącza się podczas lekcji i wyłącza poza
nimi. Działa nie tylko poprzez swoją wiedzę,
ale i swe zaangażowanie. Ważne jest, czy dba
o atmosferę, czy przyzwala na zjawiska w ro-
dzaju absencji czy agresji. Czy angażuje swój
wolny czas w działalność na rzecz uczniów
oraz środowiska – choćby poprzez samorząd
uczniowski czy coraz popularniejszy wolonta-
riat młodzieżowy. Szerzej będą o tym mówiły
artykuły w środku numeru. One powiedzą, jak
zmieniać istniejący stan rzeczy, jak wychowy-
wać dla wspólnego dobra. Zachęcam do prze-
czytania i napisania do mnie, jeśli chcieliby-
ście je Państwo skomentować.
Nie można zapomnieć o tym, co wiemy
o przyszłości, która czeka naszych uczniów.
Przygotowując ich na to, by poradzili sobie
w teraźniejszości, nie zawsze im pomagamy.
Oni wejdą w życie zawodowe za kilka, kil-
kanaście lat. Jakie umiejętności będą im po-
trzebne? Jaki sprzęt będą musieli wtedy obsłu-
giwać? Jakie wzory obliczać? Wiedza szybko
się rozszerza, coraz trudniej jest określić ka-
non uznany za informacje niezbędne do ży-
cia w społeczeństwie przyszłości. To samo
jest z umiejętnościami. Dlatego coraz częściej
mówi się o tym, że uczeń wychodząc ze szko-
ły powinien wynieść umiejętność uczenia się,
wiarę we własne siły, pasję...
Jeszcze niedawno ciążyło szkole myślenie,
że nauczyciel jest głównie dydaktykiem, że
wychowanie odbywa się obok, mimochodem
Gdy spotykam dziecko, budzi
ono we mnie dwa uczucia:
czułość do tego kim ono jest,
oraz szacunek do tego, kim
może zostać w przyszłości.
L. Pasteur
Jadwiga Lewandowska
jadwiga.lewandowska@odn.poznan.pl
redaktor wydania
D
O
CZEGO
INFORMACJE
Uprzejmie informujemy Dy-
rektorów wszystkich typów szkół,
że prowadzimy szkolenia dla rad
pedagogicznych pt.:
B
EZPIECZNA
SZKOŁA
Ośrodek Doskonalenia Nauczy-
cieli organizuje ostatnią w tym
roku szkolnym edycję kursu do-
skonalącego w ramach projektu:
„W
YKORZYSTANIE
WYNIKÓW
SPRAWDZIANÓW
I
EGZAMINÓW
DO
PODNOSZENIA
JAKOŚCI
PRACY
SZKOŁY

W dniu
21 kwietnia 2005
roku o godz.
17:00 w
Ośrodku Doskonalenia Nauczy-
cieli w Poznaniu
, al. Niepodległości 34, od-
będzie się wykład na temat:
„Nauczyciel –
sytuacja prawna związana z wykonywaniem
zawodu, uczeń – prawa i odpowiedzialność
prawna”
, który poprowadzi
dr Piotr Górec-
ki – Sędzia Sądu Rejonowego w Poznaniu
.
W
IELKOPOLSKA
TO
MY!
WCZORAJ
,
DZIŚ
,
JUTRO
Celem kursu jest zaprezentowanie moż-
liwości wspólnego działania szkół i ODN
w ramach projektu oraz kształcenie umie-
jętności organizowania zajęć interdyscypli-
narnych i wzbogacanie własnego warszta-
tu pracy.
Celem szkolenia jest pokazanie spójno-
ści kształcenia od szkoły podstawowej po-
przez gimnazjum do szkoły ponadgim-
nazjalnej, zwrócenie uwagi na zależności
między pracą szkolną a wynikami egzami-
nów zewnętrznych, pokazanie egzaminów
zewnętrznych jako elementu budującego ja-
kość pracy szkoły i uświadomienie koniecz-
ności stosowania szerokiego, holistycznego
modelu kształcenia na wszystkich pozio-
mach edukacji szkolnej.
W dniu
28 kwietnia 2005
roku, rów-
nież o godz. 17:00, pracownicy Wydziału
Prewencji Komendy Wojewódzkiej Policji
w Poznaniu przedstawią założenia i realiza-
cję Wielkopolskiego Programu
„Bezpiecz-
na szkoła”
.
Termin:
5 maja (czwartek)
godz. 14:30 –19:30
Cena:
20 zł
Chętnych nauczycieli serdecznie zaprasza-
my do udziału w zajęciach i zgłoszenie swej
obecności telefonicznie pod numer 858 47 00
lub 858 47 33 lub elektronicznie na adres:
jadwiga.lewandowska@odn.poznan.pl
.
Zajęcia w ramach projektu będą konty-
nuowane w roku szkolnym 2005/2006. Prze-
widziane są między innymi warsztaty przy-
gotowujące zespoły nauczycieli z tej samej
szkoły do opracowania „Procedur” uwzględ-
niających realia swojej placówki i zgodne
z obowiązującymi aktami prawnymi.
Zgłoszenia
do piątku 30 kwietnia do godz.
13.00 na druku z Informatora lub po-
branego ze strony
www.odn.poznan.pl
.
Zgłoszenie można przesłać faksem:
852 33 29 lub pocztą elektroniczną na
adres kierownika kursu:
iwona.wysocka@odn.poznan.pl
Szkolenie może być przeprowadzone
w formie krótszej – wykładu ilustrowanego
foliogramami i prezentacją multimedialną
lub poszerzonej o krótkie warsztaty.
Zamówienie na realizację szkolenia na-
leży złożyć u pani Ewy Superczyńskiej
(tel. 858 47 35, e-mail:
ewa.superczynska@odn.poznan.pl
)
Informacje
o projekcie można znaleźć na
stronie internetowej
www.odn.poznan.pl
w dziale:
projekty ODN
.
Dwumiesięcznik Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli w Poznaniu
R
EDAKCJA
REDAKTOR
NACZELNY
Aleksandra Gołębiewska
SEKRETARZ
REDAKCJI
Joanna Ciechanowska-Barnuś
REDAKTOR
WYDANIA
Jadwiga Lewandowska
A
DRES
REDAKCJI
Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli
al. Niepodległości 34
61-714 Poznań
tel.: (0 61) 858 47 00
fax: (0 61) 852 33 29
e-mail: uczyclepiej@odn.poznan.pl
http:
www.odn.poznan.pl
K
OREKTA
Krystyna Klimontowicz,
Monika Maślanka
O
PRACOWANIE
KOMPUTEROWE
Paweł Gołębiewski
e-mail: pawel.golebiewski@odn.poznan.pl
D
RU
Zakład Poligraiczny A. Frąckowiak
ul. Unii Lubelskiej 3
61-249 Poznań
tel./fax: (0 61) 874 82 13
e-mail: afdruk@icpnet.pl
R
EKLAMY
I
OGŁOSZENIA
Opłata za 1 cm
2
tekstu reklamowego wynosi 2 zł,
za całą stronę - 600 zł, pół strony - 300 zł,
ćwiartkę strony 200 zł + VAT.
N
ASI
AUTORZY
Anna Bentyn,
pedagog, wychowawca świetlicy
w Gimnazjum nr 2 w Gnieźnie, doradca
metodyczny ODN w Poznaniu;
Maria Borys,
pedagog w Zespole Szkół Gimnazjum
i Liceum w Trzemesznie;
Iwona Gajda-Dąbek,
nauczyciel w Zespole Szkół
w Biezdrowie;
Aleksandra Gołębiewska,
biolog, dyrektor ODN w Poznaniu;
Małgorzata Jaskólska-Klaus,
psycholog, trener rekomendowany przez
Polskie Towarzystwo Psychologiczne;
Jadwiga Lewandowska,
pedagog, nauczyciel konsultant
ODN w Poznaniu;
Anna Pawlicka,
pracownik socjalny
w Domu Dziecka w Gnieźnie;
Ewelina Urbaniak,
nauczyciel kształcenia zintegrowanego
w Szkole Podstawowej nr 12
w Gnieźnie, doradca metodyczny;
Ewa Wawrzyniak,
polonista, specjalista w zakresie
informacji naukowej i bibliotekarstwa
szkolnego, nauczyciel konsultant
ODN w Poznaniu;
Marlena Webner,
pedagog w Szkole Podstawowej nr 3
w Witkowie;
Redakcja zastrzega sobie prawo adiustacji i skracania tekstów oraz zmiany tytułów.
Materiałów niezamówionych nie zwracamy. Za treść płatnych ogłoszeń nie odpowiadamy.
2
MARZEC
KWIECIEŃ
2005
 INFORMACJE
N
A
STRONACH
WWW
.
ODN
.
POZNAN
.
PL
ma inscenizacjami w języku angielskim. Do
każdej z nich razem z uczniami oraz z pomo-
cą ich rodziców, wyszukiwali potrzebne re-
kwizyty, przygotowywali dekoracje i stroje
dla wykonawców.
Autorka przedstawia 3 scenariusze lekcji
języka angielskiego.
ny w środowisku przyrodniczym, które
można dostrzec podczas spacerów, wycie-
czek, zabaw. Poznawanie przyrody leśnej
przez przedszkolaków pod kierunkiem na-
uczyciela może być zakończone zabawami
utrwalającymi wiadomości o leśnych miesz-
kańcach. Odpowiednio dobrane zabawy, za-
gadki, opowiadania będą miały na celu dal-
sze rozbudzanie ciekawości przyrodniczej.
Zaproponowanie wychowankom takiej for-
my zabawy będzie dalszym uzupełnieniem
wiedzy, odpowiedzią na wiele nurtujących
pytań. Współdziałanie w zespole będzie
zaś momentem do integrowania się grupy,
wspólnego mobilizowania do rozwiązywania
podanych problemów, a dobrze przygotowa-
na rywalizacja będzie aktywizować wszyst-
kich uczestników zabawy.
„Z
WARSZTATU
PRACY
NAUCZYCIELA

1. Alicja Wachowiak: Wykorzysta-
nie przedstawienia na lekcji ję-
zyka angielskiego w szkole pod-
stawowej.
Szukając metod pozwalających na
wzrost zaangażowania uczniów podczas
lekcji, uatrakcyjnienia zajęć oraz zachęce-
nia uczniów do nauki języka angielskiego,
autorka postanowiła wykorzystać przedsta-
wienia, które przygotowała wraz z uczniami
klasy VI w ramach prowadzonego przez sie-
bie kółka teatralnego. W ciągu roku szkolne-
go pracowała wspólnie z uczniami nad kilko-
2. Danuta Marek, Ewa Wojta:
Przyrodnicze zabawy przedszko-
laków: „Wiem wszystko o lesie”.
„ Nie wystarczy wiedzieć, trzeba tak-
że wiedzę stosować. Nie wystarczy
chcieć, trzeba także czynić”
Goethe
Przyroda od wieków zachwyca człowie-
ka nie tylko dorosłego, ale i małego przed-
szkolaka. Każda pora roku obituje w zmia-
Opr. Krystyna Klimontowicz
MARZEC
KWIECIEŃ
2005
3
 WYCHOWYWAĆ DLA WSPÓLNEGO DOBRA
S
POSOBY
NAGRADZANIA
WOLONTARIUSZY
1.Uśmiechaj się.
2.Umieść w widocznym miejscu skrzynkę
na sugestie i opinie wolontariuszy.
3.Zaproponuj sok, herbatę itp.
4.Zwróć koszty związane z realizacją
zadania.
5.Zainteresuj się jego raportem
(sprawozdaniem) z realizacji zadania.
6.Wyślij życzenia okolicznościowe.
7.Postaraj się o ulgi i rabaty dla
wolontariuszy.
8.Pomyśl o odznakach i innych
symbolach.
9.Zapewnij napój i coś słodkiego
w wolnych chwilach.
10.Zaplanuj coroczną imprezę
okolicznościową dla wolontariuszy.
11.Zaproś na ważne spotkanie czy
konferencję.
12.Weź pod uwagę osobiste potrzeby
i problemy wolontariusza.
13.Bądź uprzejmy.
14.Powierz mu odpowiedzialność za
konkretne zadania.
15.Wyeksponuj w ważnym miejscu listę
honorowych wolontariuszy.
16.Szanuj ich życzenia i pragnienia.
17.Zaproponuj nieformalne spotkanie.
18.Nieustannie zapewniaj im wyzwania
i zadania do realizacji.
19.Wyślij rodzinie wolontariusza kartkę
z życzeniami na święta.
20.Zapewniaj pomoc i opiekę w trudnych
sytuacjach.
21.Nie zapominaj o zwrocie „Dzień dobry”.
22.Witaj go imieniem i nazwiskiem (tak
jak lubi).
23.Zapewnij mu przeszkolenie przed
rozpoczęciem pracy.
24.Wręcz nagrodę, odznakę, dyplom...
25.Dokładnie wyjaśnij szczegóły związane
z realizacją zadania.
26.Nakłoń dyrekcję do poznania się
z wolontariuszem.
27.Zorganizuj spotkanie poświęcone
omówieniu doświadczeń zdobytych
w trakcie realizacji zadania.
28.Powierzaj mu coraz to nowe,
odpowiedzialne zadania.
29.Pozwól wolontariuszowi na
uczestnictwo w planowaniu
harmonogramu jego pracy.
W
OLONTARIAT
MŁODZIEŻOWY
OCZAMI
OPIEKUNÓW
Nie ma nic gorszego nad
udawanie dobroci. Udawanie
dobroci odstręcza bardziej
niż otwarte zło.
od księdza), robiłyśmy przedstawienia dla
dzieci z domu dziecka, organizowaliśmy
zbiórki na paczki dla najuboższych, sprze-
daż bombek i kartek świątecznych z prze-
znaczeniem na zakupy do tych paczek.
Było trochę pomocy w nauce. Dzieci mają
wiele nowych pomysłów. Mówią o pomocy
dla zwierząt ze schroniska. Chcą włączyć
się w działalność na rzecz dzieci z terenu
naszej szkoły. Jest pomysł uruchomienia
takiej świetlicy, w której słabsi uczniowie
mogliby odrobić lekcje, przygotowywane
byłyby turnieje, zabawy, gry dla tych dzie-
ci. Co z tego nam wyjdzie – czas pokaże.
Marlena Webner
► Na co dzień pomagają w nauce młodszym
uczniom w Świetlicy Socjoterapeutycznej.
Pomagają w prowadzeniu imprez w świe-
tlicy, w organizowaniu festynów gminnych.
Mają naprawdę ciekawe pomysły. Mniej-
sza różnica wiekowa powoduje, że dobrze
docierają, łatwo rozumieją gusty dzieci.
W ostatnim roku skupiliśmy się na zara-
bianiu pieniędzy na pomoc dzieciom z ro-
dzin ubogich – w kilku szkołach uczniowie
występowali z przygotowanym przez siebie
przedstawieniem „Balladyny”, prowadzi-
liśmy też sprzedaż gofrów, które okazały
się wielką atrakcją dla dzieci. Tak uzbie-
rane kwoty przeznaczane były na przybory
szkolne dla potrzebujących uczniów szkół,
w których młodzież występowała.
Maria Borys
► To zależy od tego, co jest potrzebne
w środowisku. Mamy tę dobrą (choć orga-
nizacyjnie kłopotliwą) sytuację, że do nas
zgłaszają się nie tylko wolontariusze, ale
i instytucje czy osoby, które ich potrzebują.
Jeśli ktoś chce działać – na pewno mu znaj-
dziemy coś, co go zainteresuje.
Anna Pawlicka
Lew Tołstoj
tym, czy zaopiekować się grupą wo-
lontariuszy w Twojej szkole, przeczy-
taj poniższe wypowiedzi. Są to releksje
osób, które podjęły takie działania i zdo-
były już pewne doświadczenia. Każda
z nich pracuje w różnym typie placówki
(szkoła podstawowa, gimnazjum i liceum,
centrum wolontariatu). Ich przemyśle-
nia ujęte są w cztery obszary tematyczne.
Serdecznie zapraszam również do lektury
znajdujących się obok
Sposobów nagra-
dzania wolontariuszy
. Oba te materiały
pokazują pracę opiekuna od strony orga-
nizacyjnej. Mam nadzieję, że pomogą one
w podjęciu świadomej decyzji dotyczącej
pracy z wolontariuszami młodzieżowymi.
1. R
EKRUTACJA
,
CZYLI
SKĄD
WZIĄĆ
CHĘTNYCH
► Założyłyśmy, że bierzemy uczniów z 5 i 6
klasy. Spotkałyśmy się z SU, na ogólnym
zebraniu i poinformowałyśmy, że powstaje
koło, chętnych zapraszamy... i przyszli.
Marlena Webner
► To już 4 rok mojej pracy z wolontariu-
szami z liceum i gimnazjum. Rozpoczyna-
łam tak, że miałam zajęcia z klasami, na
których opowiadałam o roli wolontariusza
i sami się zgłaszali – bez problemów. Nie-
którzy przychodzili systematycznie, inni
sporadycznie, jak kto mógł.
Maria Borys
► W Centrum nie mamy z tym problemu.
Ludzie się garną. Po prostu się garną. I to
niezależnie od wieku. Myślę, że jest tak,
ponieważ Centrum działa od 2003 roku
i myślę, że ma dobrą opinię w środowisku.
Anna Pawlicka
3. Z
YSKI
,
CZYLI
CO
ONI
Z
TEGO
MAJĄ
► Na koniec roku szkolnego nasi wolonta-
riusze robili plakat, na którym umieszcza-
li m.in. to, co sami zyskali. My im nie pod-
powiadałyśmy, zrobili to sami. I byłyśmy
zdziwione, że tak dużo dostrzegli tych swo-
ich „zysków”.
2. D
ZIAŁALNOŚĆ
,
CZYLI
CZYM
ICH
ZAJĄĆ
► Działamy drugi rok dopiero... Na począt-
ku ustaliłyśmy, że interesuje nas niepeł-
nosprawność oraz osoby chore, samotne.
Co robiliśmy? Odwiedzaliśmy osoby cho-
re i niedołężne w DPS i naszej paraii (lista
Marlena Webner
► Na pewno czują się bardzo dowartościo-
wani w swojej szkole i wszędzie, gdzie
występowali. Myślę, że zwiększyła się ich
wrażliwość oraz przedsiębiorczość. Robią
to, co lubią, czują, że są potrzebni.
Maria Borys
(dokończenie na stronie 5)
4
MARZEC
KWIECIEŃ
2005
J
eżeli zastanawiasz się właśnie nad
 WYCHOWYWAĆ DLA WSPÓLNEGO DOBRA
(dokończenie ze strony 4)
► Dbamy o naszych wolontariuszy. Oferu-
jemy im różne formy doceniania. Myślę,
że warto wspomnieć o szkoleniach (także
– dających kwaliikacje), w których mogą
wziąć udział za darmo, albo za symbolicz-
ną opłatą.
S
POSOBY
NAGRADZANIA
WOLONTARIUSZY
(
CIĄG
DALSZY
)
30.Szanuj ograniczenia i wrażliwe cechy
wolontariusza.
31.Umożliwiaj rozwój wolontariuszowi
w zakresie działań, które wykonuje.
32.Stymuluj jego rozwój w dziedzinach
wykraczających poza jego obowiązki.
33.Informuj media o nowych pracach
wolontariuszy.
34.Pytaj odbiorców usług o wolontariusza
i jego działania.
35.Mów „Do widzenia” na pożegnanie.
36.Dbaj o miłą atmosferę wokół
wolontariusza i jego działań.
37.Miej czas na rozmowę
z wolontariuszem.
38.Broń go przed osobami nieżyczliwymi.
39.Dobrze zaplanuj prace wolontariusza.
40.Informuj dyrekcję o osiągnięciach
wolontariusza.
41.Zaplanuj rzetelnie i dokładnie
wszystkie prace dla wolontariusza.
42.Polecaj osobę wolontariusza
przyszłemu potencjalnemu
pracodawcy.
43.Zaoferuj mu rolę osoby wspierającej
i wspomagającej innych w działaniu.
44.Pisz do niego listy pochwalne
i podziękowania.
45.Zaproś do uczestnictwa w spotkaniach
poświęconych planowaniu przyszłości.
46.Zaskakuj go miłymi drobnymi
niespodziankami i upominkami.
47.Nagłaśniaj jego wybitne projekty
i osiągnięcia.
48.Wykorzystaj go jako konsultanta
w różnych dziedzinach.
49.Typuj jego osobę do nagród
przewidzianych dla wolontariuszy.
50.Nie zapominaj o obchodach „Dnia
wolontariusza” (5 grudnia).
51.Starannie dobieraj pracę dla
wolontariusza.
52.Chwal go przed jego przyjaciółmi.
53.Dbaj o przekazanie mu wszystkich
niezbędnych informacji dotyczących
specyiki danej pracy.
54.Umożliwiaj mu korzystanie z urządzeń
i narzędzi.
55.Kończąc i wychodząc z pracy mów „do
widzenia”.
56.Bądź realistą – nie oczekuj cudów.
57.Akceptuj indywidualność
wolontariusza.
58.Zapewnij możliwość rozmów na temat
pracy i oceny wolontariuszy.
59.Określ wiek grupy wolontariuszy
i odbiorców ich usług.
60.Dysponuj pełnymi danymi na temat
wolontariusza.
61.Wysyłaj mu zabawne karty
z życzeniami bez specjalnej okazji.
62.Organizuj okazyjne imprezy dla
wolontariuszy.
63.Zachęcaj odbiorców pracy
wolontariusza do dziękowania mu za
wykonaną pracę.
64.Wykorzystaj prasę do informowania
o pracy wolontariuszy.
65.Zorganizuj i propaguj akcje
„wolontariusz miesiąca”.
66.Zapewnij wolontariuszowi
ubezpieczenie.
67.Wyślij listy pochwalne o nim do
znanych osób w mieście.
68.W czasie nieobecności wolontariusza
kontaktuj się z nim i mów jak bardzo
wam go brakuje.
69.Chwal go przed sponsorami.
70.Ułatwiaj wolontariuszowi jego osobisty
rozwój i poczucie przynależności do
szkoły.
71.Dostrzegaj różnice pomiędzy grupą
wolontariuszy a ich indywidualnymi
potrzebami.
72.Zapewniaj bezpieczne warunki pracy
dla wolontariuszy.
73.Bądź elastyczny – postępuj stosownie
do okoliczności.
74.Przyznawaj okolicznościowe nagrody
za szczególne osiągnięcia.
75.Bądź zaznajomiony ze szczegółami
zadań, które ma wykonać
wolontariusz.
76.Przeprowadzaj spotkania
w środowisku, w którym ma pracować
wolontariusz.
77.Pomyśl o rozrywkach dla
wolontariusza, np. teatr, kino...
78.Zaproponuj udział w festynach i innych
imprezach okolicznościowych.
79.Organizuj pikniki, wycieczki.
80.Nie zapomnij o zwrocie „DZIĘKUJĘ”.
Anna Pawlicka
4. O
RGANIZACJA
PRACY
,
CZYLI
JAK
TO
POPROWADZIĆ
► Pracujemy z naszymi wolontariuszami.
Przez 2 lata przewinęło się przez taką dzia-
łalność około 30 uczniów. Przygotowuje-
my ich na to, co mogą zobaczyć, z czym się
spotkać. Skontaktowałyśmy się z probosz-
czem, siostrą-katechetką. Umawiamy się
z konkretnymi placówkami. Jest nas 3 opie-
kunów, gdy każdy bierze 2-3 osoby do sa-
mochodu, to nam wystarczy. Takie wyjazdy
robimy raz na 2-3 tygodnie, więc nie są dla
nas, jako opiekunów, bardzo męczące. Je-
dziemy zawsze z symbolicznymi prezenci-
kami zrobionymi przez dzieci, ale napraw-
dę ważne jest, żeby przygotować dzieciaki
na to, co mogą zobaczyć, jak zrozumieć,
jak się zachować...
Marlena Webner
► To bardzo ważne, żeby przygotować ich
do pracy z dziećmi. Czułam, że im tego
brakuje. Widziałam jak zniechęcają się
i przestają przychodzić te, które pozwoliły
sobie na spoufalenie się z dziećmi. Trzeba
też bardzo uważać, ponieważ to jest ważny
wiek rozwojowy – taki czas na budowanie
siebie, trzeba im dać coś z siebie. Poza tym
im liczniejsza jest grupa wolontariuszy, tym
ważniejsza staje się również ich integracja.
Maria Borys
► W Centrum każdy wolontariusz wypeł-
nia ankietę, w której wpisuje, co chciałby
robić i ile czasu jest gotów poświęcić na
swoją działalność. To pomaga. Myślę, że
bez względu na wiek wolontariuszy, każdy
z nich lubi, gdy ich czas jest szanowany. To
znaczy, że trzeba wszystko dobrze zgrać za-
nim zaczną działać...
Anna Pawlicka
Marlena Webner
, Szkoła Podstawowa nr 3
w Witkowie – jedna z opiekunek Szkolne-
go Koła Caritas
Maria Borys
, Zespół Szkół Gimnazjum i Li-
ceum w Trzemesznie – opiekunka Mło-
dzieżowego Wolontariatu, a obecnie
Szkolnego Koła Caritas
Anna Pawlicka
, Centrum Wolontariatu CA-
RITAS w Gnieźnie
opr. Anna Bentyn
Na podstawie
„101 ways to give recognition to vo-
lunteers”
by Vern Lake, Volunteer Services Con-
sultant, Minesota Departament of Public Welfare
opr. Anna Bentyn
MARZEC
KWIECIEŃ
2005
5
  [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • sylkahaha.xlx.pl
  •  
    Copyright 2006 MySite. Designed by Web Page Templates