 |
| Upadłe Anioły 01 - Gromy i róże - Putney Mary Jo, Romanse historyczne |
 |
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ] Mary Jo Putney Gromy i róże Przełożyła Małgorzata Cendrowska DC Wydawnictwo Da Capo Warszawa 1996 • Prolog B Walia, 1791 iała zimowa mgła kłębiła się w powietrzu, kiedy weszli na mur otaczający wiejską posiadłość. W okolicy nie było żywego ducha, nikt więc nie widział, jak nieproszeni goście spuścili się po murze i ruszyli przez starannie zagospodarowane tereny ma jątku. Nikki spytał cicho: - Zwędzimy kurczaka, mamo? Jego matka, Marta, potrząsnęła głową. - Mamy ważniejsze sprawy na głowie. Mówienie kosztowało ją tyle wysiłku, że dostała ataku kaszlu; zgięła się wpół, a jej chude ciało drżało jak w febrze. Zaniepoko jony i zmartwiony Nikki dotknął jej ręki. Spanie w polu pogarsza ło jej stan, a na dodatek ciągle brakowało im jedzenia. Miał nadzieję, że wkrótce wrócą do cygańskiej kumpanii, gdzie będą mieli ciepłą strawę, miejsce przy ognisku i towarzystwo. Wyprostowała się, blada, lecz zdecydowana, i ruszyli w dal szą drogę. Jedynym kolorem, jaki można było zauważyć w tej ponurej zimowej scenerii, był jaskrawy szkarłat jej cygańskiej spódnicy. Wreszcie drzewa się skończyły i wyszli na trawnik otaczający ogromny, wzniesiony z kamienia dom. Pełen nabożnego lęku Nikki spytał: - Stary dziedzic tu mieszka? - No. Przyjrzyj się dobrze, pewnego dnia to będzie twoje. 6 MARY JO PUTNEY Z dziwną mieszaniną uczuć popatrzył na dom. Poczuł zdziwie nie, podniecenie, niepewność, a w końcu pogardę. - Cyganie nie mieszkają w domach z kamienia, przez które nie widać nieba. - Lecz ty jesteś didakois, półkrwi Cyganem. Masz prawo tu mieszkać. Zaskoczony, odwrócił się i spojrzał jej w oczy. - Nie! Jestem pełnej krwi tacho rat, a nie jakimś białym. - W twoich żyłach płynie nie tylko cygańska krew. - Westchnę ła; jej piękna twarz ściągnęła się. -I choć zostałeś wychowany jak Cygan, widoki na przyszłość masz tylko jako biały. Zaczął protestować, ale uciszyła go szybkim ruchem ręki, gdyż rozległ się tętent koni. Ukrywszy się w zaroślach, obser wowali dwóch jeźdźców, którzy puścili się cwałem przez podjazd, po czym zatrzymali wierzchowce przed wejściem do domu. Wyż szy mężczyzna zsiadł z konia i szybkim krokiem wszedł na sze rokie kamienne schody, powierzając klacz opiece swego towa rzysza. - Piękne konie - z zawiścią wyszeptał Nikki. - No. To musi być hrabia Aberdare - mruknęła Marta. - Wygląda dokładnie tak, jak mówił Kenrick. Zaczekali, aż wysoki mężczyzna wejdzie do domu, a stajenny zabierze konie. Wtedy Marta kiwnęła na Nikkiego; pospiesznie przeszli przez podjazd i weszli po schodach na górę. Błyszcząca mosiężna gałka u drzwi miała kształt smoka. Chłopak chciał jej dotknąć, lecz była za wysoko. Zamiast pukać, Marta poruszyła gałką. Przekręciła ją bez trudu i weszła do środka, a Nikki wślizgnął się tuż za nią, niemal depcząc jej po piętach. Oczy wyszły mu z orbit na widok hallu, którego podłoga była wyłożona marmurem, i który był wystarcza jąco duży, by pomieścić całą cygańską kumpanię. Jedyną osobą, którą ujrzeli był lokaj ubrany w bogato zdobioną liberię. Na jego długiej twarzy pojawił się wyraz komicznego zdumienia i wysapał: - Cyganie! - Chwycił gwałtownie za sznurek do dzwonka, wzywając pomocy. - Natychmiast się stąd wynoście! Jeśli w ciągu pięciu minut nie opuścicie terenu posiadłości, to przekażemy was sędziemu. Marta wzięła Nikkiego za rękę. [ Pobierz całość w formacie PDF ] |