 |
| Ustawa z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń.(1), Ustawy |
 |
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ] ©Kancelaria Sejmu s. 1/1 Dz.U. 1971 Nr 12 poz. 114 USTAWA z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń Opracowano na pod- stawie: tj. Dz.U. z 2007 r. Nr 109, poz. 756. CZĘŚĆ OGÓLNA Rozdział I Zasady odpowiedzialności Art. 1. § 1. Odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn spo- łecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego po- pełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5 000 złotych lub nagany. § 2. Nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Art. 2. § 1. Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia wykroczenia, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. § 2. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty orzeczeniem nie jest już zabroniony pod groźbą kary, ukaranie uważa się za niebyłe. Art. 3. § 1. Na zasadach określonych w niniejszej ustawie odpowiada ten, kto popełnił wykroczenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim statku wodnym lub powietrznym. § 2. Odpowiedzialność za wykroczenie popełnione za granicą zachodzi tylko wte- dy, gdy przepis szczególny taką odpowiedzialność przewiduje. Art. 4. § 1. Wykroczenie uważa się za popełnione w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany. § 2. Wykroczenie uważa się popełnione w miejscu, gdzie sprawca działał lub za- niechał działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek nastąpił lub miał nastąpić. 2007-07-11 ©Kancelaria Sejmu s. 2/2 Art. 5. Wykroczenie można popełnić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie, chyba że ustawa przewiduje odpowiedzialność tylko za wykroczenie umyślne. Art. 6. § 1. Wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość je- go popełnienia na to się godzi. § 2. Wykroczenie nieumyślne zachodzi, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego po- pełnienia, popełnia je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaga- nej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć. Art. 7. § 1. Nieświadomość tego, że czyn jest zagrożony karą, nie wyłącza odpowiedzial- ności, chyba że nieświadomość była usprawiedliwiona. § 2. Nie popełnia wykroczenia umyślnego, kto pozostaje w błędzie co do okolicz- ności stanowiącej znamię czynu zabronionego. Art. 8. Na zasadach określonych w niniejszej ustawie odpowiada ten, kto popełnia czyn zabroniony po ukończeniu lat 17. Art. 9. § 1. Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona wykroczeń określonych w dwóch lub więcej przepisach ustawy, stosuje się przepis przewidujący najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naru- szonych przepisów. § 2. Jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wy- mierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów. Art. 10. § 1. Jeżeli czyn będący wykroczeniem wyczerpuje zarazem znamiona przestęp- stwa, orzeka się za przestępstwo i za wykroczenie, z tym że jeżeli orzeczono za przestępstwo i za wykroczenie karę lub środek karny tego samego rodzaju, wykonuje się surowszą karę lub środek karny. W razie uprzedniego wykona- nia łagodniejszej kary lub środka karnego zalicza się je na poczet surow- szych. § 2. Przy zaliczaniu kar przyjmuje się jeden dzień aresztu za równoważny jednemu dniowi pozbawienia wolności, dwóm dniom ograniczenia wolności oraz grzywnie w kwocie od 20 do 150 złotych. § 3. Karę aresztu orzeczoną za wykroczenie uważa się za karę tego samego rodza- ju co kara pozbawienia wolności orzeczona za przestępstwo. § 4. Zaliczeniu, o którym mowa w § 1, nie podlegają środki karne w postaci: 2007-07-11 ©Kancelaria Sejmu s. 3/3 1) nawiązki, jeżeli za wykroczenie i za przestępstwo orzeczono je na rzecz różnych podmiotów; 2) obowiązku naprawienia szkody, jeżeli za wykroczenie i za przestępstwo orzeczono je w związku z różnym rodzajem szkód. Art. 11. § 1. Odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje. § 2. Odpowiedzialność za usiłowanie zachodzi, gdy ustawa tak stanowi. § 3. Karę za usiłowanie wymierza się w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego wykroczenia. § 4. Nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od czynu lub za- pobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego. Art. 12. Odpowiada za podżeganie, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego. Art. 13. Odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabro- nionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarcza- jąc narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada za po- mocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopusz- czenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie. Art. 14. § 1. Odpowiedzialność za podżeganie i pomocnictwo zachodzi wtedy, gdy ustawa tak stanowi i tylko w razie dokonania przez sprawcę czynu zabronionego. § 2. Każdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w granicach swojej umyślności lub nieumyślności, niezależnie od odpowie- dzialności pozostałych współdziałających. § 3. Karę za podżeganie lub za pomocnictwo wymierza się w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego wykroczenia. Art. 15. Nie popełnia wykroczenia, kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem. Art. 16. § 1. Nie popełnia wykroczenia, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego nie- bezpieczeństwa grożącego dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeń- stwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone nie przedstawia warto- ści oczywiście większej niż dobro ratowane. 2007-07-11 ©Kancelaria Sejmu s. 4/4 § 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, gdy sprawca poświęca dobro, które ma szczegól- ny obowiązek chronić nawet z narażeniem się na niebezpieczeństwo osobiste. Art. 17. § 1. Nie popełnia wykroczenia, kto, z powodu choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych, nie mógł w cza- sie czynu rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swoim postępowaniem. § 2. Jeżeli w czasie popełnienia wykroczenia zdolność rozpoznawania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, można odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego. § 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się, gdy sprawca wykroczenia wprawił się w stan nietrzeźwości lub odurzenia powodujący wyłączenie lub ograniczenie poczy- talności, które przewidywał albo mógł przewidzieć. Rozdział II Kary, środki karne i zasady ich wymiaru Art. 18. Karami są: 1) areszt; 2) ograniczenie wolności; 3) grzywna; 4) nagana. Art. 19. Kara aresztu trwa najkrócej 5, najdłużej 30 dni; wymierza się ją w dniach. Art. 20. § 1. Kara ograniczenia wolności trwa 1 miesiąc. § 2. W czasie odbywania kary ograniczenia wolności ukarany: 1) nie może bez zgody sądu zmieniać miejsca stałego pobytu; 2) jest obowiązany do wykonywania pracy wskazanej przez sąd; 3) ma obowiązek udzielania wyjaśnień dotyczących przebiegu odbywania kary. Art. 21. § 1. Obowiązek określony w art. 20 § 2 pkt 2 polega na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w odpowiednim zakładzie pracy, pla- cówce służby zdrowia, opieki społecznej, organizacji lub instytucji niosącej pomoc charytatywną lub na rzecz społeczności lokalnej w wymiarze od 20 do 40 godzin. § 2. W stosunku do osoby zatrudnionej organ orzekający, zamiast obowiązku określonego w § 1, może orzec potrącenie od 10 do 25 % wynagrodzenia za pracę na rzecz Skarbu Państwa albo na cel społeczny wskazany przez organ 2007-07-11 ©Kancelaria Sejmu s. 5/5 orzekający; w okresie odbywania kary ukarany nie może rozwiązać bez zgo- dy sądu stosunku pracy. § 3. Miejsce, czas, rodzaj lub sposób wykonywania obowiązku pracy, o którym mowa w § 1, określa sąd po wysłuchaniu ukaranego. Art. 22. Wymierzając karę ograniczenia wolności, organ orzekający może zobowiązać uka- ranego do: 1) naprawienia w całości albo w części szkody wyrządzonej wykroczeniem; 2) przeproszenia pokrzywdzonego. Art. 23. Jeżeli ukarany uchyla się od wykonywania kary ograniczenia wolności, ulega ona zamianie na zastępczą karę grzywny, przy czym miesiąc ograniczenia wolności przyjmuje się za równoważny grzywnie od 75 do 2 250 złotych, a jeżeli okoliczności wskazują na to, że egzekucja grzywny nie będzie skuteczna – na zastępczą karę aresztu, przy czym miesiąc ograniczenia wolności odpowiada 15 dniom aresztu. Art. 24. § 1. Grzywnę wymierza się w wysokości od 20 do 5 000 złotych, chyba że ustawa stanowi inaczej. § 2. Jeżeli za wykroczenie popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wymierzono karę aresztu, orzeka się obok tej kary również grzywnę, chyba że orzeczenie grzywny nie byłoby celowe. § 3. Wymierzając grzywnę, bierze się pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Art. 25. § 1. Jeżeli egzekucja grzywny w kwocie przekraczającej 500 złotych okaże się bezskuteczna, można po wyrażeniu zgody przez ukaranego zamienić grzywnę na pracę społecznie użyteczną, określając jej rodzaj i czas trwania. Praca spo- łecznie użyteczna trwa najkrócej tydzień, najdłużej 2 miesiące. Przepisy art. 20 § 2 i art. 21 § 1 stosuje się odpowiednio. § 2. Jeżeli ukarany w warunkach określonych w § 1 nie wyrazi zgody na podjęcie pracy społecznie użytecznej albo mimo wyrażenia zgody jej nie wykonuje, można orzec zastępczą karę aresztu, przyjmując jeden dzień aresztu za rów- noważny grzywnie od 20 do 150 złotych; kara zastępcza nie może przekro- czyć 30 dni aresztu. § 3. Grzywnę niepodlegającą zamianie na zastępczą karę aresztu w myśl § 2 moż- na w szczególnie uzasadnionych wypadkach umorzyć. Art. 26. Nie można wymierzyć kary aresztu lub zastępczej kary aresztu, jeżeli warunki osobi- ste sprawcy uniemożliwiają odbycie tej kary. 2007-07-11 [ Pobierz całość w formacie PDF ] |