 |
| Villas Violetta - Pamiętniki, e-book |
 |
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ] "Tak wyrwałam się ze wsi" Violetta Villas jest dziś diwą polskiej sceny. "Faktowi" opowiada o życiu w górniczej biednej rodzinie i o tym, jak - jeszcze jako Czesława Cieślak - marzyła o śpiewaniu i wielkiej karierze Mój ojciec Bolesław Cieślak, który był prostym skromnym człowiekiem - górnikiem, a potem kolejarzem - uznał, że dla mojego dobra najlepsze jest, bym szybko wyszła za mąż i miała dom. Gdy miałam 15 lat, byłam już bardzo rozwinięta, wyglądałam na co najmniej 17. Upodobał mnie sobie wtedy pewien porucznik po szkole oficerskiej na służbie WOP w Kudowie. Miał 27 lat. Wpadłam mu w oko. Ale ja nie chciałam wychodzić za mąż. W tym czasie marzyłam już, żeby wyjechać z Lewina do szkoły muzycznej do Wrocławia. Pragnęłam zostać piosenkarką. Ojciec jednak nie chciał się na to zgodzić. "Strach cię puścić do Wrocławia! Kto cię tam przypilnuje! Lepiej będzie, jak wyjdziesz za mąż!" - mówił. I zmusił mnie do małżeństwa z tym porucznikiem. Buntowałam się. Nie chciałam go. Ale ojciec przekonywał, że z czasem go pokocham. Że przyzwyczaję się do niego. Dopiął swego i za pozwoleniem sądu, bo byłam nieletnia, wydał mnie za mąż w wieku 16 lat. Wzięliśmy ślub cywilny i zamieszkaliśmy z moimi rodzicami w Lewinie. W dniu ceremonii przyrzekłam sobie, że jak tylko skończę 18 lat, to ucieknę od porucznika Gospodarka, zostawię go. W międzyczasie urodził się nasz syn Krzysztof. Ale ja rozpaczałam. Stale płakałam i modliłam się w kościele, żeby Bóg pozwolił mi zostać śpiewaczką i uciec od męża. Jak postanowiłam, tak zrobiłam. Gdy tylko skończyłam 18 lat, we wrześniu zabrałam małe dziecko i uciekłam od męża z domu, z Lewina do Szczecina. Tam mieszkała moja siostra z mężem, miałam więc u kogo się zatrzymać. Chciałam zdawać na wydział wokalny szczecińskiej muzycznej szkoły średniej. Ale czas składania podań minął... Pamiętam, że stałam sama wystraszona na szkolnym korytarzu i prosiłam o przesłuchanie. Co chwilę do komisji wzywany był ktoś, kto wcześniej już złożył podanie. Ja tego nie zrobiłam. Nie wiedziałam, czy dostanę się na egzamin. W końcu wysiadłam wprost z pociągu z Lewina! Siedziałam w kącie i potwornie się bałam, choć miałam ukończoną podstawową szkołę muzyczną. Kiedy wszyscy zostali przeegzaminowani, na końcu poproszono jednak i mnie. "Pani chce zostać śpiewaczką? A dlaczego? A co nam pani zaśpiewa?" - zapytała komisja. Zaśpiewałam hiszpańską pieśń o torreadorze i pieśń włoską. Włożyłam w to całe serce, aż łzy leciały mi po policzkach. Profesorowie zrobili mi specjalne badanie i stwierdzili, że mam słuch absolutny. I przyjęto mnie na pierwszy rok. Płakałam z radości! Zaraz jednak okazało się, że po całym Szczecinie szuka mnie mój mąż. Odnalazł mnie w końcu u siostry i chciał zmusić do powrotu do domu. Poszedł nawet do dyrektora szkoły. Ale dyrektor wziął moją stronę. - Proszę pana, ona nie jest dla pana, a pan nie jest dla niej. Ona ma taki talent, który w tej szkole zdarzył się po raz pierwszy - powiedział mężowi. Dyrektor napisał też list do mojego ojca. Stwierdził, że taki talent jak mój, zdarza się raz na sto lat. I że powinien pozwolić mi się uczyć. Ojciec płakał ze wzruszenia. Przepraszał mnie i całował po rękach, za to, że tak mnie skrzywdził, zmuszając do zamążpójścia. Wybaczyłam mu jednak, bo wiedziałam, że nie chciał dla mnie źle. Po prostu tak pojmował moje dobro. Dostałam od szkoły pomoc - miejsce w internacie i stypendium. Mama przyjechała po mojego synka Krzysia i obiecała, że dopóki się uczę, to ona będzie go chowała w Lewinie. I tak skończyło się moje pierwsze małżeństwo. A po roku spędzonym w Szczecinie mogłam przenieść się już do szkoły muzycznej we Wrocławiu, żeby być bliżej dziecka i móc często odwiedzać rodziców w Lewinie. Nie musiałam się już więcej ukrywać i uciekać przed niechcianym mężem. „Musiałam zostawić syna” W drugiej części pamiętników Violetta Villas opowiada "Faktowi" o miłości do syna i strasznym cierpieniu, jakie przeżyła, gdy jej 4,5-letnie dziecko dotkliwie pogryzł pies. Wyjaśnia też, dlaczego musiała go zostawić rodzicom. Gdy urodził się mój syn, miałam 17 lat. Byłam niepełnoletnia. W szpitalu tak się o niego bałam, że jak go siostra niosła i nosek miał przykryty poduszką, to strasznie krzyczałam, że go zaraz uduszą! Siostry się ze mnie śmiały. "Patrzcie, jaka młoda mamusia, jak się martwi, a ja całe życie dzieci noszę w poduszkach i nic się nigdy nie stało!" - mówiła jedna. Ale to tylko taki przykład, jak bardzo o niego drżałam. Gdy Krzyś się urodził, mieszkałam z rodzicami i ja się nim przeważnie opiekowałam. Wszystko chciałam sama robić i chyba wychodziło mi to dobrze, bo wyrósł na zdrowego chłopca. Mama oczywiście dawała mi rady i trochę uczyła opieki. Gdy wyjechałam do szkoły muzycznej we Wrocławiu, Krzysia wychowywali moi rodzice. Podjęli decyzję, że będzie tak, dopóki ja będę się uczyć. Była umowa między nami, że jak skończę szkołę, to zabiorę dziecko do siebie. Oczywiście jak tylko zdarzyła się taka możliwość, z liceum muzycznego w Szczecinie przeniosłam się do Wrocławia. Zrobiłam to specjalnie po to, żeby móc co tydzień bywać w domu - jeździć do rodziców i dziecka. I właśnie wtedy, a Krzyś miał 4,5 roczku, zdarzyła się straszna historia. Mojego synka pogryzł pies! Dosłownie go oskalpował. Któregoś dnia - a było to w lipcu podczas egzaminów - gdy byłam w szkole na dodatkowych próbach, poczułam nagle taki dziwny impuls. "Jedź do domu!" - mówił mi jakiś głos. Nie mogłam wyzwolić się od tej myśli, choć tłumaczyłam sobie, że to jakieś zabobony. "Dlaczego słyszę w myślach taki rozkaz: <Jedź do domu>?" - zastanawiałam się. Ale wciąż miałam dziwne przeczucia. Trwało to blisko 2-3 godziny. W końcu, kiedy już nie mogłam sobie dać z tym rady, pobiegłam ze szkoły na dworzec, żeby sprawdzić, czy jest autobus do Lewina. Nie było. Pognałam więc na dworzec kolejowy, ale pociąg żaden też nie odjeżdżał. Byłam wtedy bardzo biedną osobą, uczennicą na stypendium, ale wsiadłam do taksówki i kazałam się wieźć do rodzinnego domu. Nie miałam oczywiście pieniędzy, żeby za tę taksówkę zapłacić! Ale myślałam, że trudno, najwyżej pożyczę od kogoś. Wiedziałam, że muszę jechać, bo nie mogłam dać sobie rady z tym wewnętrznym głosem. Bardzo się bałam w drodze. Popędzałam taksówkarza, bo już czułam, że coś się stało. Nie wiedziałam tylko jeszcze, co. Gdy wjeżdżaliśmy do Lewina, zobaczyłam, jak córka mojej sąsiadki biegnie szybko w stronę rynku. Pomyślałam od razu, że biegnie po pogotowie ratunkowe. I rzeczywiście tak było. Bałam się wejść do domu. Kiedy już przekroczyłam próg, biegłam po trzy schody naraz. Mój Krzysio leżał pogryziony przez psa, oskalpowany! Gdybym tego mojego wewnętrznego rozkazu posłuchała kilka godzin wcześniej, zapobiegłabym tragedii. Niestety, było już za poźno. Zobaczyłam, jak synek leży ze skórą zdartą z czaszki razem z włosami. Porwałam tę skóre, złapałam dziecko na ręce i pobiegłam z powrotem do taksówki. Natychmiast pojechałam do szpitala w Dusznikach. Krew leciała mi po sukience, po nogach. To był duży krwotok. Na miejscu lekarze wezwali chirurga, żeby oczyścił tę skóre z głowy Krzysia i przyszył ją z powrotem. Od razu kazali mi wyjść z sali, choć Krzyś płakał i wołał mnie. Ale nie mogłam przy nim być. Stałam za drzwiami i patrzyłam przez dziurkę od klucza, co lekarze mu robią. Synek płakał i wołał: "mama!". Całą główkę miał brudną w piasku. Zanim to oczyścili, bardzo cierpiał. Prosiłam, by dali mu narkozę, żeby go tak nie bolało. A ja stałam w zakrwawionej sukience i czekałam. Po dwóch godzinach operacji wszystko skończyło się dobrze. Potem brał tylko bardzo bolesne zastrzyki w brzuch. Przeciwko wściekliźnie. Musiałam go trzymać i to było straszne, ale stałam przy nim cały czas. Pozwolono mi być z nim dzień i noc. Stałam tam głodna, bo tylko dziecku dawano jeść, a ja nie byłam przecież pacjentką szpitala. W moim domu też nikt nie pomyślał, żeby przywieźć mi coś do jedzenia. Ale chorzy częstowali mnie, sami nie dojadając. Z każdego talerza po trochu. A gdy Krzyś mógł już chodzić, zaczęłam wychodzić z nim na spacery. „Jak przestałam być Czesławą” Jak ze skromnej dziewczyny stała się znaną w Polsce i za granicą gwiazdą? Dlaczego zmieniła nazwisko z Czesławy Cieślak na Violettę Villas? W trzeciej części pamiętników artystka zdradza "Faktowi" szczegóły początków swej kariery. Zobacz, jak rozbłysła gwiazda Violetty Villas. Po trzecim roku nauki przeniosłam się ze szkoły muzycznej we Wrocławiu do Warszawy. Dzięki pomocy moich profesorów załatwiłam sobie przesłuchanie w Orkiestrze Polskiego Radia. Pamiętam ten dzień jak dziś. Umówiłam się na godzinę 11. Przedtem pobiegłam do kościoła i przyjęłam komunię świętą. W gmachu radia stanęłam jak zwykle w kącie, a gdy przyszła moja kolej, zaczęłam robić sobie rozgrzewkę przy fortepianie. Śpiewałam "Cygańską miłość" z operetki. Tak na pół gwizdka... Kiedy skończyłam nucić, zauważyłam, że wokół panuje cisza jak w kościele... Okazało się, że w międzyczasie zawołano wielkiego pianistę i kompozytora Władysława Szpilmana! Pracował wówczas w Polskim Radiu. "To jest to! Na to czekało radio!" - powiedział o moim głosie. I od razu zaczął planować moją karierę. "Tylko niech pani nie przyzwyczaja ludzi do nazwiska Cieślak! Od razu proszę wybrać sobie pseudonim" - poradził mi. Za jego namową musiałam więc wymyślić nowe nazwisko. W Belgii, gdzie się urodziłam, ochrzczono mnie Violetta Eliza. Ale tata, rejestrując mnie w polskim urzędzie, stwierdził, że nie mogę mieć francuskiego imienia, tylko polskie. Więc nazwał mnie Czesława. Za namową Szpilmana wróciłam do Violetty. Jako nazwisko skonstruowałam: Villas. "Vi" od pierwszych liter imienia, "llas" - od lasu. Bo kocham las. Szpilman zaakceptował ten pseudonim. Po pamiętnym przesłuchaniu w Polskim Radiu zorganizowano pierwszy sopocki festiwal. To było w 1961 roku. Byłam sama i smutna. Nie miałam co na siebie włożyć. I na tej pierwszej gali, jak biedna dziewczyna z prowincji, wystąpiłam we własnej biednej zielonej sukieneczce, w której chodziłam na co dzień. Zwyciężyłam, śpiewając piosenkę "Dla ciebie miły". Zaraz przyszła do mnie Irena Dziedzic. "To niemodne mieć takie gęste włosy! Wytniemy je!" - powiedziała mi. I wystrzygła mnie jak mniszkę. Wyglądałam okropnie, beczałam przez to w toalecie i nie chciałam wyjść. Nie mogłam się pogodzić z tym, że ktoś będzie na nowo kształtował mi gust. Ale i tak zmuszono mnie, by podpisać dokument Polskiej Agencji [ Pobierz całość w formacie PDF ] |