 |
| Trzydziesta pierwsza - Katarzyna Puzynska t.03, 05 |
 |
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ] //-->Dla Balbiny, Krzyśka oraz Jacka, który bardzochciał wiedzieć, co się stało z ojcem Daniela.Z prawdą jak z ogniem – grzeje, ale i pali zarazem.Aleksander FredroPROLOGLipowo. Środa, 13 stycznia 1965Zrobiłosię całkiem ciemno. Ciemno i mroźno. Powietrzeniemal skrzypiało przy każdym jej oddechu, a para z ustzmieniała się w maleńkie kryształki lodu. Zadrżała w cienkiejpłóciennej koszuli, którą kazał im nosić. Przez chwilę chciałazrezygnować z całego przedsięwzięcia. Ucieczka wydawałasię niemożliwa, mimo że dookoła nie było przecież murów.Nie było nawet niewielkiego ogrodzenia. Świat stoi przedemną otworem, powtarzała sobie przez chwilę w myślach.Nieprzekraczalne bariery znajdowały się tylko w jej głowie.Nigdzie indziej.Oddychała przez chwilę szybko. Jej płuca wypełniło palącezimnem powietrze styczniowej nocy. W końcu podjęładecyzję. Nie może tu zostać. Wiedziała, co on planuje, i niemiała najmniejszej ochoty brać w tym udziału. To byłoszaleństwo. Rozejrzała się raz jeszcze na wszelki wypadek.Nikogo. O tej godzinie to zresztą nic dziwnego, mieli przecieżswoje zwyczaje. Wolała się jednak upewnić.Jej oddech znowu przyspieszył. Ale przecież nie było nikogo.Nikt jej nie widzi. Zrobiła kilka ostrożnych kroków poskrzypiącym śniegu. Wiedziała, że zostawi za sobą wyraźneślady, ale na to nic nie mogła poradzić. Miała tylko nadzieję, żezauważą jej zniknięcie dopiero, gdy będzie już bardzo daleko.Teraz, kiedy podjęła już decyzję, ogarnęło ją nagłe przekonanie,że wolałaby umrzeć, niż zostać tu choć kilka minut dłużej.Chwyciła pokrytą szronem klamkę i zaczęła ostrożniezamykać drzwi. Nie chciała, żeby wydały chociaż najcichszydźwięk. Świece w okolicznych chatach były pogaszone, ale nieoznaczało to, że wszyscy śpią. Wiedziała, że niektórzyszpiegują dla niego. [ Pobierz całość w formacie PDF ] |