 |
| Uczyć lepiej - dwumiesięcznik ODN Poznań 32, Czasopisma i biuletyny |
 |
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ] DWUMIESIĘCZNIK Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli w Poznaniu MARZEC KWIECIEŃ 2005 4 (32) W numerze Wychowywać dla wspólnego dobra ISSN 1641-5825 WYCHOWUJEMY DZIECI ? „Pierwszym i zasadniczym zadaniem kultury (...) jest wychowanie. W wychowaniu bowiem chodzi właśnie o to, ażeby człowiek stawał się coraz bardziej człowiekiem - o to, ażeby bardziej był a nie tylko miał.” Jan Paweł II (*1920 †2005) Wychowanie dzieci to w rzeczywistości twórcza praca kształtująca naszych następców. Ph. Callaway i nie jest tak ważne, jak wiedza. Z tym my- śleniem stoi w sprzeczności obecne rozumie- nie roli nauczyciela. Obowiązująca od kilku lat Podstawa programowa czyni nauczycieli odpowiedzialnymi za realizację trzech celów edukacji: wiedzy, umiejętności i wychowania. I określa te cele jako równoważne. To ozna- cza, że każdy, kto myśli o swojej przyszłości w zawodzie nauczyciela powinien mieć świa- domość, że czas dydaktyki się kończy. Zaczy- na się czas pomagania w dorastaniu i dojrze- waniu. Taka jawi się przyszłość szkoły. Podczas jednego ze szkoleń zapytałam na- uczycieli: Do czego wychowujemy dzieci? Na tak zadane pytanie stworzyli długą listę, któ- ra uświadomiła wszystkim, że pragniemy wy- chować dzieci do odpowiedzialności, szacun- ku do innych i siebie, uczciwości, prawdy, wrażliwości, realnej oceny siebie, samodziel- ności, zaradności, otwartości, radzenia sobie w sytuacjach trudnych, empatii… Sądzę, że w programach wychowawczych szkół moż- na by znaleźć podobne cele. Wszyscy je zna- my, prawda? Ale czy właśnie takie są nasze dzieci? Dlaczego nie? Jak to zmienić? Wspomniana lista pokazała również, że wychowanie to proces bardzo złożony i dłu- gotrwały. Bo przecież potrzeba ogromnej ilo- ści różnych sytuacji, aby nauczyć dziecko od- powiedzialności czy wrażliwości. Sytuacji dostosowanych do jego rozwoju, w których stworzy mu się możliwość doświadczania, jak również sytuacji, w których będzie mógł ob- serwować wychowujących go dorosłych. Uczeniu umiejętności i kształtowaniu po- staw nie służy akcyjność i spektakularne dzia- łania, potrzebna jest pozytywistyczna pra- ca u podstaw, oparta na szacunku do dziecka i konsekwencji w stawianiu granic, która nie jest medialna, raczej nie otrzymuje się za nią medali i nagród, ale z punktu widzenia dziec- ka jest najkorzystniejsza dla jego przyszłości. Tak „na głowę” to wiemy, do czego chce- my wychowywać, ale jeśli chodzi o prakty- kę, to różnie bywa... Ponieważ najczęściej do dzieci mówimy (a nie działamy), uczą się wy- obrażeń o wartościach, które głosimy, nato- Czy temat przewodni numeru wydaje się Państwu przestarzały? Pachnący socjalistycz- ną nowomową? Czy w szkole XXI wieku mo- żemy mówić o czymś takim, jak wychowanie dla wspólnego dobra? Aby to zrozumieć, do- brze jest zastanowić się nad tym, czym jest „wspólne dobro” i jaki ma być człowiek wy- chowany dla wspólnego dobra. Wspólne dobro jest osadzeniem w rze- czywistości z perspektywą na przyszłość. Po- zytywistycznym działaniem we współpracy z ludźmi na rzecz szeroko rozumianego roz- woju. Mówiąc w dużym skrócie, człowiek wychowany w takim duchu ma świadomość, że żyje i wie, że nie funkcjonuje w próżni. To znaczy, że ma własny system wartości, poczu- cie sensu życia. Posiada takie kompetencje społeczne, które pozwalają mu konfrontować się z rzeczywistością w sposób konstruktyw- ny. Nie tylko radzi sobie z zadaniami, ale po- siada również wrażliwość pozwalającą na em- patię, jest tolerancyjny, otwarty na drugiego człowieka. To człowiek spełniony, szczęśli- wy. miast przekonania o wartościach można prze- kazać tylko poprzez własne realne życie. Jeśli jest tak, że co innego mówimy, a co innego pokazujemy swoim działaniem, to tworzymy ludzi, którzy również deklarują coś innego niż robią. To znaczy, że osoby, które mają poważ- ne kłopoty z komunikowaniem się, nawiązy- waniem konstruktywnych relacji - uczą tego innych. Oznacza to też, że za brak efektów nie obwiniają siebie, ale uczących się. Warto cza- sem zastanowić się czy - aby być skutecznym - nie należy dokonać najpierw zmian w sobie. Zawód nauczyciela wymaga wielkiej od- powiedzialności, ponieważ jest on mode- lem dla dziecka. Uczniowie obserwują Mo- del w działaniu. Nauczyciel nie jest robotem, który włącza się podczas lekcji i wyłącza poza nimi. Działa nie tylko poprzez swoją wiedzę, ale i swe zaangażowanie. Ważne jest, czy dba o atmosferę, czy przyzwala na zjawiska w ro- dzaju absencji czy agresji. Czy angażuje swój wolny czas w działalność na rzecz uczniów oraz środowiska – choćby poprzez samorząd uczniowski czy coraz popularniejszy wolonta- riat młodzieżowy. Szerzej będą o tym mówiły artykuły w środku numeru. One powiedzą, jak zmieniać istniejący stan rzeczy, jak wychowy- wać dla wspólnego dobra. Zachęcam do prze- czytania i napisania do mnie, jeśli chcieliby- ście je Państwo skomentować. Nie można zapomnieć o tym, co wiemy o przyszłości, która czeka naszych uczniów. Przygotowując ich na to, by poradzili sobie w teraźniejszości, nie zawsze im pomagamy. Oni wejdą w życie zawodowe za kilka, kil- kanaście lat. Jakie umiejętności będą im po- trzebne? Jaki sprzęt będą musieli wtedy obsłu- giwać? Jakie wzory obliczać? Wiedza szybko się rozszerza, coraz trudniej jest określić ka- non uznany za informacje niezbędne do ży- cia w społeczeństwie przyszłości. To samo jest z umiejętnościami. Dlatego coraz częściej mówi się o tym, że uczeń wychodząc ze szko- ły powinien wynieść umiejętność uczenia się, wiarę we własne siły, pasję... Jeszcze niedawno ciążyło szkole myślenie, że nauczyciel jest głównie dydaktykiem, że wychowanie odbywa się obok, mimochodem Gdy spotykam dziecko, budzi ono we mnie dwa uczucia: czułość do tego kim ono jest, oraz szacunek do tego, kim może zostać w przyszłości. L. Pasteur Jadwiga Lewandowska jadwiga.lewandowska@odn.poznan.pl redaktor wydania D O CZEGO INFORMACJE Uprzejmie informujemy Dy- rektorów wszystkich typów szkół, że prowadzimy szkolenia dla rad pedagogicznych pt.: B EZPIECZNA SZKOŁA Ośrodek Doskonalenia Nauczy- cieli organizuje ostatnią w tym roku szkolnym edycję kursu do- skonalącego w ramach projektu: „W YKORZYSTANIE WYNIKÓW SPRAWDZIANÓW I EGZAMINÓW DO PODNOSZENIA JAKOŚCI PRACY SZKOŁY ” W dniu 21 kwietnia 2005 roku o godz. 17:00 w Ośrodku Doskonalenia Nauczy- cieli w Poznaniu , al. Niepodległości 34, od- będzie się wykład na temat: „Nauczyciel – sytuacja prawna związana z wykonywaniem zawodu, uczeń – prawa i odpowiedzialność prawna” , który poprowadzi dr Piotr Górec- ki – Sędzia Sądu Rejonowego w Poznaniu . W IELKOPOLSKA TO MY! WCZORAJ , DZIŚ , JUTRO Celem kursu jest zaprezentowanie moż- liwości wspólnego działania szkół i ODN w ramach projektu oraz kształcenie umie- jętności organizowania zajęć interdyscypli- narnych i wzbogacanie własnego warszta- tu pracy. Celem szkolenia jest pokazanie spójno- ści kształcenia od szkoły podstawowej po- przez gimnazjum do szkoły ponadgim- nazjalnej, zwrócenie uwagi na zależności między pracą szkolną a wynikami egzami- nów zewnętrznych, pokazanie egzaminów zewnętrznych jako elementu budującego ja- kość pracy szkoły i uświadomienie koniecz- ności stosowania szerokiego, holistycznego modelu kształcenia na wszystkich pozio- mach edukacji szkolnej. W dniu 28 kwietnia 2005 roku, rów- nież o godz. 17:00, pracownicy Wydziału Prewencji Komendy Wojewódzkiej Policji w Poznaniu przedstawią założenia i realiza- cję Wielkopolskiego Programu „Bezpiecz- na szkoła” . Termin: 5 maja (czwartek) godz. 14:30 –19:30 Cena: 20 zł Chętnych nauczycieli serdecznie zaprasza- my do udziału w zajęciach i zgłoszenie swej obecności telefonicznie pod numer 858 47 00 lub 858 47 33 lub elektronicznie na adres: jadwiga.lewandowska@odn.poznan.pl . Zajęcia w ramach projektu będą konty- nuowane w roku szkolnym 2005/2006. Prze- widziane są między innymi warsztaty przy- gotowujące zespoły nauczycieli z tej samej szkoły do opracowania „Procedur” uwzględ- niających realia swojej placówki i zgodne z obowiązującymi aktami prawnymi. Zgłoszenia do piątku 30 kwietnia do godz. 13.00 na druku z Informatora lub po- branego ze strony www.odn.poznan.pl . Zgłoszenie można przesłać faksem: 852 33 29 lub pocztą elektroniczną na adres kierownika kursu: iwona.wysocka@odn.poznan.pl Szkolenie może być przeprowadzone w formie krótszej – wykładu ilustrowanego foliogramami i prezentacją multimedialną lub poszerzonej o krótkie warsztaty. Zamówienie na realizację szkolenia na- leży złożyć u pani Ewy Superczyńskiej (tel. 858 47 35, e-mail: ewa.superczynska@odn.poznan.pl ) Informacje o projekcie można znaleźć na stronie internetowej www.odn.poznan.pl w dziale: projekty ODN . Dwumiesięcznik Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli w Poznaniu R EDAKCJA REDAKTOR NACZELNY Aleksandra Gołębiewska SEKRETARZ REDAKCJI Joanna Ciechanowska-Barnuś REDAKTOR WYDANIA Jadwiga Lewandowska A DRES REDAKCJI Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli al. Niepodległości 34 61-714 Poznań tel.: (0 61) 858 47 00 fax: (0 61) 852 33 29 e-mail: uczyclepiej@odn.poznan.pl http: www.odn.poznan.pl K OREKTA Krystyna Klimontowicz, Monika Maślanka O PRACOWANIE KOMPUTEROWE Paweł Gołębiewski e-mail: pawel.golebiewski@odn.poznan.pl D RU Zakład Poligraiczny A. Frąckowiak ul. Unii Lubelskiej 3 61-249 Poznań tel./fax: (0 61) 874 82 13 e-mail: afdruk@icpnet.pl R EKLAMY I OGŁOSZENIA Opłata za 1 cm 2 tekstu reklamowego wynosi 2 zł, za całą stronę - 600 zł, pół strony - 300 zł, ćwiartkę strony 200 zł + VAT. N ASI AUTORZY Anna Bentyn, pedagog, wychowawca świetlicy w Gimnazjum nr 2 w Gnieźnie, doradca metodyczny ODN w Poznaniu; Maria Borys, pedagog w Zespole Szkół Gimnazjum i Liceum w Trzemesznie; Iwona Gajda-Dąbek, nauczyciel w Zespole Szkół w Biezdrowie; Aleksandra Gołębiewska, biolog, dyrektor ODN w Poznaniu; Małgorzata Jaskólska-Klaus, psycholog, trener rekomendowany przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne; Jadwiga Lewandowska, pedagog, nauczyciel konsultant ODN w Poznaniu; Anna Pawlicka, pracownik socjalny w Domu Dziecka w Gnieźnie; Ewelina Urbaniak, nauczyciel kształcenia zintegrowanego w Szkole Podstawowej nr 12 w Gnieźnie, doradca metodyczny; Ewa Wawrzyniak, polonista, specjalista w zakresie informacji naukowej i bibliotekarstwa szkolnego, nauczyciel konsultant ODN w Poznaniu; Marlena Webner, pedagog w Szkole Podstawowej nr 3 w Witkowie; Redakcja zastrzega sobie prawo adiustacji i skracania tekstów oraz zmiany tytułów. Materiałów niezamówionych nie zwracamy. Za treść płatnych ogłoszeń nie odpowiadamy. 2 MARZEC KWIECIEŃ 2005 INFORMACJE N A STRONACH WWW . ODN . POZNAN . PL ma inscenizacjami w języku angielskim. Do każdej z nich razem z uczniami oraz z pomo- cą ich rodziców, wyszukiwali potrzebne re- kwizyty, przygotowywali dekoracje i stroje dla wykonawców. Autorka przedstawia 3 scenariusze lekcji języka angielskiego. ny w środowisku przyrodniczym, które można dostrzec podczas spacerów, wycie- czek, zabaw. Poznawanie przyrody leśnej przez przedszkolaków pod kierunkiem na- uczyciela może być zakończone zabawami utrwalającymi wiadomości o leśnych miesz- kańcach. Odpowiednio dobrane zabawy, za- gadki, opowiadania będą miały na celu dal- sze rozbudzanie ciekawości przyrodniczej. Zaproponowanie wychowankom takiej for- my zabawy będzie dalszym uzupełnieniem wiedzy, odpowiedzią na wiele nurtujących pytań. Współdziałanie w zespole będzie zaś momentem do integrowania się grupy, wspólnego mobilizowania do rozwiązywania podanych problemów, a dobrze przygotowa- na rywalizacja będzie aktywizować wszyst- kich uczestników zabawy. „Z WARSZTATU PRACY NAUCZYCIELA ” 1. Alicja Wachowiak: Wykorzysta- nie przedstawienia na lekcji ję- zyka angielskiego w szkole pod- stawowej. Szukając metod pozwalających na wzrost zaangażowania uczniów podczas lekcji, uatrakcyjnienia zajęć oraz zachęce- nia uczniów do nauki języka angielskiego, autorka postanowiła wykorzystać przedsta- wienia, które przygotowała wraz z uczniami klasy VI w ramach prowadzonego przez sie- bie kółka teatralnego. W ciągu roku szkolne- go pracowała wspólnie z uczniami nad kilko- 2. Danuta Marek, Ewa Wojta: Przyrodnicze zabawy przedszko- laków: „Wiem wszystko o lesie”. „ Nie wystarczy wiedzieć, trzeba tak- że wiedzę stosować. Nie wystarczy chcieć, trzeba także czynić” Goethe Przyroda od wieków zachwyca człowie- ka nie tylko dorosłego, ale i małego przed- szkolaka. Każda pora roku obituje w zmia- Opr. Krystyna Klimontowicz MARZEC KWIECIEŃ 2005 3 WYCHOWYWAĆ DLA WSPÓLNEGO DOBRA S POSOBY NAGRADZANIA WOLONTARIUSZY 1.Uśmiechaj się. 2.Umieść w widocznym miejscu skrzynkę na sugestie i opinie wolontariuszy. 3.Zaproponuj sok, herbatę itp. 4.Zwróć koszty związane z realizacją zadania. 5.Zainteresuj się jego raportem (sprawozdaniem) z realizacji zadania. 6.Wyślij życzenia okolicznościowe. 7.Postaraj się o ulgi i rabaty dla wolontariuszy. 8.Pomyśl o odznakach i innych symbolach. 9.Zapewnij napój i coś słodkiego w wolnych chwilach. 10.Zaplanuj coroczną imprezę okolicznościową dla wolontariuszy. 11.Zaproś na ważne spotkanie czy konferencję. 12.Weź pod uwagę osobiste potrzeby i problemy wolontariusza. 13.Bądź uprzejmy. 14.Powierz mu odpowiedzialność za konkretne zadania. 15.Wyeksponuj w ważnym miejscu listę honorowych wolontariuszy. 16.Szanuj ich życzenia i pragnienia. 17.Zaproponuj nieformalne spotkanie. 18.Nieustannie zapewniaj im wyzwania i zadania do realizacji. 19.Wyślij rodzinie wolontariusza kartkę z życzeniami na święta. 20.Zapewniaj pomoc i opiekę w trudnych sytuacjach. 21.Nie zapominaj o zwrocie „Dzień dobry”. 22.Witaj go imieniem i nazwiskiem (tak jak lubi). 23.Zapewnij mu przeszkolenie przed rozpoczęciem pracy. 24.Wręcz nagrodę, odznakę, dyplom... 25.Dokładnie wyjaśnij szczegóły związane z realizacją zadania. 26.Nakłoń dyrekcję do poznania się z wolontariuszem. 27.Zorganizuj spotkanie poświęcone omówieniu doświadczeń zdobytych w trakcie realizacji zadania. 28.Powierzaj mu coraz to nowe, odpowiedzialne zadania. 29.Pozwól wolontariuszowi na uczestnictwo w planowaniu harmonogramu jego pracy. W OLONTARIAT MŁODZIEŻOWY OCZAMI OPIEKUNÓW Nie ma nic gorszego nad udawanie dobroci. Udawanie dobroci odstręcza bardziej niż otwarte zło. od księdza), robiłyśmy przedstawienia dla dzieci z domu dziecka, organizowaliśmy zbiórki na paczki dla najuboższych, sprze- daż bombek i kartek świątecznych z prze- znaczeniem na zakupy do tych paczek. Było trochę pomocy w nauce. Dzieci mają wiele nowych pomysłów. Mówią o pomocy dla zwierząt ze schroniska. Chcą włączyć się w działalność na rzecz dzieci z terenu naszej szkoły. Jest pomysł uruchomienia takiej świetlicy, w której słabsi uczniowie mogliby odrobić lekcje, przygotowywane byłyby turnieje, zabawy, gry dla tych dzie- ci. Co z tego nam wyjdzie – czas pokaże. Marlena Webner ► Na co dzień pomagają w nauce młodszym uczniom w Świetlicy Socjoterapeutycznej. Pomagają w prowadzeniu imprez w świe- tlicy, w organizowaniu festynów gminnych. Mają naprawdę ciekawe pomysły. Mniej- sza różnica wiekowa powoduje, że dobrze docierają, łatwo rozumieją gusty dzieci. W ostatnim roku skupiliśmy się na zara- bianiu pieniędzy na pomoc dzieciom z ro- dzin ubogich – w kilku szkołach uczniowie występowali z przygotowanym przez siebie przedstawieniem „Balladyny”, prowadzi- liśmy też sprzedaż gofrów, które okazały się wielką atrakcją dla dzieci. Tak uzbie- rane kwoty przeznaczane były na przybory szkolne dla potrzebujących uczniów szkół, w których młodzież występowała. Maria Borys ► To zależy od tego, co jest potrzebne w środowisku. Mamy tę dobrą (choć orga- nizacyjnie kłopotliwą) sytuację, że do nas zgłaszają się nie tylko wolontariusze, ale i instytucje czy osoby, które ich potrzebują. Jeśli ktoś chce działać – na pewno mu znaj- dziemy coś, co go zainteresuje. Anna Pawlicka Lew Tołstoj tym, czy zaopiekować się grupą wo- lontariuszy w Twojej szkole, przeczy- taj poniższe wypowiedzi. Są to releksje osób, które podjęły takie działania i zdo- były już pewne doświadczenia. Każda z nich pracuje w różnym typie placówki (szkoła podstawowa, gimnazjum i liceum, centrum wolontariatu). Ich przemyśle- nia ujęte są w cztery obszary tematyczne. Serdecznie zapraszam również do lektury znajdujących się obok Sposobów nagra- dzania wolontariuszy . Oba te materiały pokazują pracę opiekuna od strony orga- nizacyjnej. Mam nadzieję, że pomogą one w podjęciu świadomej decyzji dotyczącej pracy z wolontariuszami młodzieżowymi. 1. R EKRUTACJA , CZYLI SKĄD WZIĄĆ CHĘTNYCH ► Założyłyśmy, że bierzemy uczniów z 5 i 6 klasy. Spotkałyśmy się z SU, na ogólnym zebraniu i poinformowałyśmy, że powstaje koło, chętnych zapraszamy... i przyszli. Marlena Webner ► To już 4 rok mojej pracy z wolontariu- szami z liceum i gimnazjum. Rozpoczyna- łam tak, że miałam zajęcia z klasami, na których opowiadałam o roli wolontariusza i sami się zgłaszali – bez problemów. Nie- którzy przychodzili systematycznie, inni sporadycznie, jak kto mógł. Maria Borys ► W Centrum nie mamy z tym problemu. Ludzie się garną. Po prostu się garną. I to niezależnie od wieku. Myślę, że jest tak, ponieważ Centrum działa od 2003 roku i myślę, że ma dobrą opinię w środowisku. Anna Pawlicka 3. Z YSKI , CZYLI CO ONI Z TEGO MAJĄ ► Na koniec roku szkolnego nasi wolonta- riusze robili plakat, na którym umieszcza- li m.in. to, co sami zyskali. My im nie pod- powiadałyśmy, zrobili to sami. I byłyśmy zdziwione, że tak dużo dostrzegli tych swo- ich „zysków”. 2. D ZIAŁALNOŚĆ , CZYLI CZYM ICH ZAJĄĆ ► Działamy drugi rok dopiero... Na począt- ku ustaliłyśmy, że interesuje nas niepeł- nosprawność oraz osoby chore, samotne. Co robiliśmy? Odwiedzaliśmy osoby cho- re i niedołężne w DPS i naszej paraii (lista Marlena Webner ► Na pewno czują się bardzo dowartościo- wani w swojej szkole i wszędzie, gdzie występowali. Myślę, że zwiększyła się ich wrażliwość oraz przedsiębiorczość. Robią to, co lubią, czują, że są potrzebni. Maria Borys (dokończenie na stronie 5) 4 MARZEC KWIECIEŃ 2005 J eżeli zastanawiasz się właśnie nad WYCHOWYWAĆ DLA WSPÓLNEGO DOBRA (dokończenie ze strony 4) ► Dbamy o naszych wolontariuszy. Oferu- jemy im różne formy doceniania. Myślę, że warto wspomnieć o szkoleniach (także – dających kwaliikacje), w których mogą wziąć udział za darmo, albo za symbolicz- ną opłatą. S POSOBY NAGRADZANIA WOLONTARIUSZY ( CIĄG DALSZY ) 30.Szanuj ograniczenia i wrażliwe cechy wolontariusza. 31.Umożliwiaj rozwój wolontariuszowi w zakresie działań, które wykonuje. 32.Stymuluj jego rozwój w dziedzinach wykraczających poza jego obowiązki. 33.Informuj media o nowych pracach wolontariuszy. 34.Pytaj odbiorców usług o wolontariusza i jego działania. 35.Mów „Do widzenia” na pożegnanie. 36.Dbaj o miłą atmosferę wokół wolontariusza i jego działań. 37.Miej czas na rozmowę z wolontariuszem. 38.Broń go przed osobami nieżyczliwymi. 39.Dobrze zaplanuj prace wolontariusza. 40.Informuj dyrekcję o osiągnięciach wolontariusza. 41.Zaplanuj rzetelnie i dokładnie wszystkie prace dla wolontariusza. 42.Polecaj osobę wolontariusza przyszłemu potencjalnemu pracodawcy. 43.Zaoferuj mu rolę osoby wspierającej i wspomagającej innych w działaniu. 44.Pisz do niego listy pochwalne i podziękowania. 45.Zaproś do uczestnictwa w spotkaniach poświęconych planowaniu przyszłości. 46.Zaskakuj go miłymi drobnymi niespodziankami i upominkami. 47.Nagłaśniaj jego wybitne projekty i osiągnięcia. 48.Wykorzystaj go jako konsultanta w różnych dziedzinach. 49.Typuj jego osobę do nagród przewidzianych dla wolontariuszy. 50.Nie zapominaj o obchodach „Dnia wolontariusza” (5 grudnia). 51.Starannie dobieraj pracę dla wolontariusza. 52.Chwal go przed jego przyjaciółmi. 53.Dbaj o przekazanie mu wszystkich niezbędnych informacji dotyczących specyiki danej pracy. 54.Umożliwiaj mu korzystanie z urządzeń i narzędzi. 55.Kończąc i wychodząc z pracy mów „do widzenia”. 56.Bądź realistą – nie oczekuj cudów. 57.Akceptuj indywidualność wolontariusza. 58.Zapewnij możliwość rozmów na temat pracy i oceny wolontariuszy. 59.Określ wiek grupy wolontariuszy i odbiorców ich usług. 60.Dysponuj pełnymi danymi na temat wolontariusza. 61.Wysyłaj mu zabawne karty z życzeniami bez specjalnej okazji. 62.Organizuj okazyjne imprezy dla wolontariuszy. 63.Zachęcaj odbiorców pracy wolontariusza do dziękowania mu za wykonaną pracę. 64.Wykorzystaj prasę do informowania o pracy wolontariuszy. 65.Zorganizuj i propaguj akcje „wolontariusz miesiąca”. 66.Zapewnij wolontariuszowi ubezpieczenie. 67.Wyślij listy pochwalne o nim do znanych osób w mieście. 68.W czasie nieobecności wolontariusza kontaktuj się z nim i mów jak bardzo wam go brakuje. 69.Chwal go przed sponsorami. 70.Ułatwiaj wolontariuszowi jego osobisty rozwój i poczucie przynależności do szkoły. 71.Dostrzegaj różnice pomiędzy grupą wolontariuszy a ich indywidualnymi potrzebami. 72.Zapewniaj bezpieczne warunki pracy dla wolontariuszy. 73.Bądź elastyczny – postępuj stosownie do okoliczności. 74.Przyznawaj okolicznościowe nagrody za szczególne osiągnięcia. 75.Bądź zaznajomiony ze szczegółami zadań, które ma wykonać wolontariusz. 76.Przeprowadzaj spotkania w środowisku, w którym ma pracować wolontariusz. 77.Pomyśl o rozrywkach dla wolontariusza, np. teatr, kino... 78.Zaproponuj udział w festynach i innych imprezach okolicznościowych. 79.Organizuj pikniki, wycieczki. 80.Nie zapomnij o zwrocie „DZIĘKUJĘ”. Anna Pawlicka 4. O RGANIZACJA PRACY , CZYLI JAK TO POPROWADZIĆ ► Pracujemy z naszymi wolontariuszami. Przez 2 lata przewinęło się przez taką dzia- łalność około 30 uczniów. Przygotowuje- my ich na to, co mogą zobaczyć, z czym się spotkać. Skontaktowałyśmy się z probosz- czem, siostrą-katechetką. Umawiamy się z konkretnymi placówkami. Jest nas 3 opie- kunów, gdy każdy bierze 2-3 osoby do sa- mochodu, to nam wystarczy. Takie wyjazdy robimy raz na 2-3 tygodnie, więc nie są dla nas, jako opiekunów, bardzo męczące. Je- dziemy zawsze z symbolicznymi prezenci- kami zrobionymi przez dzieci, ale napraw- dę ważne jest, żeby przygotować dzieciaki na to, co mogą zobaczyć, jak zrozumieć, jak się zachować... Marlena Webner ► To bardzo ważne, żeby przygotować ich do pracy z dziećmi. Czułam, że im tego brakuje. Widziałam jak zniechęcają się i przestają przychodzić te, które pozwoliły sobie na spoufalenie się z dziećmi. Trzeba też bardzo uważać, ponieważ to jest ważny wiek rozwojowy – taki czas na budowanie siebie, trzeba im dać coś z siebie. Poza tym im liczniejsza jest grupa wolontariuszy, tym ważniejsza staje się również ich integracja. Maria Borys ► W Centrum każdy wolontariusz wypeł- nia ankietę, w której wpisuje, co chciałby robić i ile czasu jest gotów poświęcić na swoją działalność. To pomaga. Myślę, że bez względu na wiek wolontariuszy, każdy z nich lubi, gdy ich czas jest szanowany. To znaczy, że trzeba wszystko dobrze zgrać za- nim zaczną działać... Anna Pawlicka Marlena Webner , Szkoła Podstawowa nr 3 w Witkowie – jedna z opiekunek Szkolne- go Koła Caritas Maria Borys , Zespół Szkół Gimnazjum i Li- ceum w Trzemesznie – opiekunka Mło- dzieżowego Wolontariatu, a obecnie Szkolnego Koła Caritas Anna Pawlicka , Centrum Wolontariatu CA- RITAS w Gnieźnie opr. Anna Bentyn Na podstawie „101 ways to give recognition to vo- lunteers” by Vern Lake, Volunteer Services Con- sultant, Minesota Departament of Public Welfare opr. Anna Bentyn MARZEC KWIECIEŃ 2005 5 [ Pobierz całość w formacie PDF ] |