 |
| Twarzyczka - Hannah Sophie, Ebooki, Ebooki |
 |
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ] Sophie Hannah Twarzyczka Konstabl Simon Waterhouse 01 Little Face 1 Piątek, 26 września 2003 Jestem poza domem. Nie oddaliłam się zbytnio od drzwi wejściowych jeszcze, ale wyszłam i nie ma ze mną nikogo. Gdy się dzisiaj obudziłam, nie sądziłam, że nastał ten dzień. Coś było w nim nie tak, a raczej we mnie było coś nie tak. Przekonał mnie telefon od Vivienne. „Wierz mi, nigdy nie będziesz gotowa – powiedziała. – Musisz skoczyć na główkę”. Miała rację, muszę. Muszę to zrobić. Przecinam wyłożony kostką dziedziniec i wchodzę na błotnistą, żwirowatą ścieżkę, niosąc jedynie torebkę. Czuję się lekko i dziwnie. Drzewa sprawiają wrażenie utkanych z jaskrawej włóczki: czerwienie, brązy oraz, tu i ówdzie, zieleń. Niebo ma kolor mokrej dachówki łupkowej. To nie jest ten sam zwyczajny świat, w którym wcześniej żyłam. Wszystko nabrało większej intensywności, jakby fizyczne tło, które dotychczas uważałam za oczywistość, teraz dopominało się mojej uwagi. Mój samochód stoi zaparkowany na drugim końcu ścieżki, przed bramą, która oddziela Wiązy od głównej ulicy. Nie powinnam kierować. „Bujda – Vivienne unieważniła tę lekarską opinię głośnym cmoknięciem. – To niedaleko. Gdybyś przestrzegała wszystkich durnych zasad, jakie teraz obowiązują, bałabyś się ruszyć palcem!”. Faktycznie, czuję się zdolna do tego, by usiąść za kierownicą, choć dopiero od paru minut. Rekonwalescencja po operacji przebiegła przyzwoicie. Mogło to być zasługą dziurawca, który sobie przepisałam, lecz niewykluczone, że zadziałała siła ducha: muszę być silna, więc jestem. Przekręcam kluczyk w stacyjce i naciskam stopą mocno na pedał gazu. Auto budzi się do życia z głośnym bulgotem. Wjeżdżam na drogę i powoli zwiększam prędkość. „Od zera do setki w pół godziny”, zwykł żartować mój ojciec, gdy volvo należało jeszcze do niego i do mamy Zamierzam jeździć tym wozem, aż się rozpadnie na kawałki. Nic nie przypomina mi rodziców tak, jak to volvo. Wydaje mi się, że jest ono starym, lojalnym członkiem rodziny, który pamięta mamę i tatę z tą samą czułością co ja. Odkręcam szybę, wdycham świeże powietrze, które uderza mnie w twarz, i myślę, że potrzeba będzie jeszcze wielu strasznych opowieści o korkach, nim ludzie przestaną kojarzyć jazdę samochodem z wolnością. Mknąc niemal pustą drogą, mijając pola i farmy, czuję się potężniejsza, niż naprawdę jestem. Witam to złudzenie z otwartymi ramionami. Nie pozwalam sobie na myśli o Florence, o rosnącym dystansie między nami. Po jakichś sześciu kilometrach otwartej przestrzeni, droga, którą jadę, staje się główną ulicą Spilling, najbliższego miasteczka. W centrum znajduje się rynek, który okalają długie rzędy przysadzistych, elżbietańskich budynków z pastelowymi fasadami. W niektórych mieszczą się sklepy W innych, jak przypuszczam, mieszkają stare, bogate snoby, czteroocy nudziarze rozprawiający bez końca o dziedzictwie historycznym Spilling. Pewnie jestem niesprawiedliwa. Vivienne z pewnością nie mieszka w Spilling, choć ma tu z domu najbliżej. Gdy pyta się ją o adres, zawsze mówi „Pod Wiązami”, jakby jej dom był dobrze znaną miejscowością. Stojąc na światłach, przetrząsam torebkę w poszukiwaniu kartki ze wskazówkami, które mi dała. W lewo przy małym rondzie, potem pierwsza w prawo i szukać znaku. W końcu go [ Pobierz całość w formacie PDF ] |